"Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους"

 

 

Ήταν μόλις 17 χρονών. Με μια αθωότητα και έναν ρομαντισμό περίεργο για τα δεδομένα. Στο σχολείο, ένα κορίτσι χαμηλών τόνων και ντροπαλή. Πάντα με το όνειρο στα χείλη. Ένα όνειρο που δεν μπορούσε να εκφράσει στην εποχή ετούτη. Και που μόνο μέσα από τις λέξεις μπορούσε να το πλάσει. Κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας, κάπου εκεί ανάμεσα στα θρανία, όπου ζητήθηκε στους μαθητές ναι αναπτύξουν αυτή την πρόταση "Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους". Και τότε το 17χρονο κορίτσι έγραψε:

 

"Αγάπη... Μια λέξη τόσο απλή, που κρύβει όμως μέσα της τόσο βαθυστόχαστα νοήματα και τόσο συναρπαστικές έννοιες. Είναι η δύναμη της ψυχής, η οποία βοηθάει τον άνθρωπο να καταλάβει τον εαυτό του, να τον βελτιώσει και να τον ξεπεράσει. Ο φόβος της μοναξιάς δημιουργεί την ανάγκη της συντροφικότητας... Ο άνθρωπος ως ατελές ον έχει ελαττώματα, γι 'αυτό και νιώθει ανασφάλεια για τα πάντα. Οι ανησυχίες του, τα ερωτηματικά του, οι αδυναμίες του, και γενικά ο φόβος του απέναντι στο άγνωστο και στην αβεβαιότητα, τον οδηγούν στην ένωσή του με τους άλλους ανθρώπους. Αναμφισβήτητα η ένωση ενός ανθρώπου με έναν άλλον προκαλεί το αίσθημα της σιγουριάς, της ασφάλειας, προσφέροντας την απαραίτητη δύναμη και θάρρος για την αντιμετώπιση οποιουδήποτε προβλήματος. Η αγάπη, αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό μιας άλλης τεράστιας δύναμης, της λογικής, και ταυτόχρονα αποτελεί μοναδική ελπίδα εκεί που η λογική πεθαίνει...Έτσι, ο φόβος του ανθρώπου απέναντι στο δέος της ζωής, είναι αυτός που τον φέρνει κοντά στους ανθρώπους, τον ενώνει με αυτούς και τον βοηθάει να ανακαλύψει τον εαυτό του και να καλύψει τα μειονεκτήματά του. Δημιουργείται έτσι το μοναδικό συνάισθημα της αγάπης, ένα συναίσθημα που γεννιέται μέσα από πόνο, αλλά και πολύ φόβο..."

 

 

Αυτό το κείμενο έλαβε πολύ θετική ανατροφοδότηση από την επιβλέπουσα καθηγήτρια, κάτι που έδωσε ένα έντονο εσωτερικό χαμόγελο στο 17χρονο αυτό κορίτσι.

Σήμερα, μια δεκατία και κάτι μετά, το κορίτσι αυτό, διαβάζοντας ξανά αυτές τις γραμμές, ανεξάρτητα από το πόσο διαφωνεί ή συμφωνεί πλέον, αν θα αφαιρούσε ή θα πρόσθετε πράγματα, αν θα το ανέλυε και από άλλες οπτικές και πιο συνειδητοποιημένα, ένα περίεργο αίσθημα γεννιέται. Ένα αίσθημα της θέσης του τότε κοριτσιού με το κορίτσι σήμερα, με τα βιώματα, τα συναισθήματα και τις εμπειρίες... 

Αναρωτιέμαι σε τι βήματα θα χόρευε αν είχε σήμερα αυτή τη φράση, και με τι χρώματα θα αποτύπωνε αυτή τη φράση...

Προσωπικά, θα άλλαζα πολλά από τα παραπάνω που δεν ενστερνίζομαι σε απόλυτο βαθμό- ίσως όχι πλέον. Θα προτιμήσω όμως να αφήσω ανέγγιχτο το κομμάτι αυτό του εφηβικού μυαλού του κοριτσιού, και θα κρατήσω τις σκέψεις για τον εαυτό μου- τον σημερινό εαυτό μου. Προτιμώ να βιώσω αυτό το κομμάτι από το πρίσμα της παιδικής αυτής και ρομαντικής αθωότητας, η οποία με τα χρόνια σίγουρα άλλαξε μορφή, σίγουρα έπλασε και άλλες λέξεις. Όμως, αυτή η συνάντηση με την πρώτη αυθόρμητη επαφή με τον τρόπο σκέψης του 17χρονου αυτού κοριτσιού, μου δίνει μια ελπίδα, μια κάπως παιδική αισιοδοξία, ένα παραθυράκι σε αυτό που όλοι κάποτε πιστεύαμε χωρίς αποδείξεις και πολλές εξηγήσεις, βασιζόμενοι μόνο στο ένστικτο της παιδικής μας ηλικίας...

 

 

 

 

 

Μαρία Κουσαντάκη,

Σύμβουλος Ψυχ. Υγείας- Συνθετική Ψυχοθεραπεία