Το σκοτάδι

 

Σε ένα μέρος που όλο σκοτεινιάζει. Η ψυχή σου αναβλύζει κύματα μυστηρίου… Που κάπου ανακατεύονται με κόκκους μαγείας και αναβοσβήνουν σαν χρυσά αστεράκια στη μεταξένια χαίτη της αμμουδιάς… Εγώ το σκοτάδι ποτέ μου δε φοβήθηκα. Ίσα ίσα. Το αγαπάω, μου είναι οικείο, γνώριμο και άγνωστο ταυτόχρονα. Σκοτάδι. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί φοβίζει τους ανθρώπους. Μα η νύχτα δεν είναι άλλωστε ο φίλος εκείνος που σου δίνει το χώρο να εναποθέσεις όσα διστάζεις τη μέρα; Που σου δίνει το χώρο να εξωτερικεύσεις την πιο παράλογη πτυχή του εαυτού σου; Τη μέρα όλοι μια μάσκα δε φοράμε; Άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο.
Υποχρεώσεις που κατακλύζουν το μυαλό μας, "πρέπει" που μας διχάζουν, ζωές με υποχρεώσεις που δεν χωράει η τρέλα. Και το βραδάκι έρχεται. Και απλώνει το πέπλο του αρμονικά πάνω στη συμβατότητα της σιωπής μας απέναντι στο βαθύτερο είναι μας. Και ξαφνικά η όψη μας αλλάζει. Μήπως τότε δε φοβόμαστε μη μας δει κανείς; Το σκοτάδι καλύπτει επάξια τις ουλές μας. Όλα παίρνουν άλλη μορφή. Σαν άλλοι άνθρωποι βαδίζουμε και αφήνουμε από μέσα μας κάτι να βγει και να περπατήσει αμέριμνο εκεί έξω. Χωρίς να το προσέχουμε. Χωρίς να το περιορίζουμε. Αυτό που με το φως της μέρας ήταν ένα τεράστιο μη, ένα απαγορευμένο πρέπει, ένα δύσβατο θέλω, μια αντισυμβατική φωνούλα, με το που σβήνει η μέρα, μεταμορφώνεται στη μεγαλύτερη και επιτακτικότερη ανάγκη. Ξεπροβάλλει θαρραλέα, φοράει τα καλά του, παίρνει σάρκα και οστά, δηλώνει την ταυτότητά του και περίτρανα τρέχει στα μονοπάτια που του προστάζει η καρδιά του...

 

Μαρία Κουσαντάκη,

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας- Συνθετική Ψυχοθεραπεία

​