Πόσο περίεργα είναι όλα...

Και πόσο όμορφα.

Πόσο άγρια και σκληρή είναι η ζωή. Να σε φτάνει σε μια στιγμή σε σημείο να μη βρίσκεις λόγο να γελάσεις...

Να βλέπεις την απόγνωση δίπλα σου... και τη θλίψη ραμμένη στο πετσί σου.

Να μην καταλαβαίνεις, και ο μοναδικός λόγος να βρεις δύναμη να έχει χαθεί.

Να πιάνεις πάτο και να μη θες να σηκωθείς.

Να αναρωτιέσαι γιατί και να βρίσκεις την ελάχιστη δύναμη να επιβιώσεις από αυτό που σε έφτασε εκεί.

Ελπίζοντας ότι θα αλλάξει...

Ελπίζοντας ότι τα λάθη θα σβηστούν και ότι μια νέα μέρα, σε άλλο κόσμο, σε άλλες πατρίδες, σε ιδανικά νερά, θα πετάξουν ξανά μαζί οι πνοές σας.

Και ενώ φτιάχνεις όλο σου το είναι προς αυτή την κατεύθυνση...

Με ψευδαισθήσεις πως το κάνεις για 'σένα... Ξέροντας καλά όμως μέσα σου για τι προσπαθείς...

Και τελικά φτάνεις σε ένα σημείο που δεν έχεις επιλογή από το να ζήσεις...

Έστω και απλά επιβιώνοντας...

Ω! Μα τι δύσκολο και ανιαρό είναι αυτό... Επιβίωση... Σε μια ζωή που σφίζει από εκπλήξεις και ομορφιές!

Και εσύ να μη μπορείς ούτε να τις δεις μα ούτε να τις νιώσεις!

Και ενώ ξέρεις πως κάπου υπάρχουν, εσύ να χάνεσαι μέσα στο σύννεφο που σε κατακλύζει.

Να έχεις διαβάσει βιβλία πολλά, να δίνεις συμβουλές σαν παντογνώστης, να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις...

Κι όμως αυτή η ύπουλη δύναμη που λέγεται εγώ να μη σε αφήνει να ξυπνήσεις!

Γιατί εσύ είσαι τελικά ο λόγος που γεννά και θρέφει αυτό το συννεφάκι.

Και όλα μπερδεύονται και όλα χάνονται. Και τα λεπτά περνάνε... Οι μέρες, τα χρόνια...

Και συνειδητοποιείς τι έκανες. Και γιατί τα έχασες. Γιατί...; 

Για ποιά αγάπη... Για ποιά προδοσία... Για ποιά φιλία... Για ποιόν έρωτα... Για ποιά αξία...

Ναι, όλα είναι σημαντικά. Τί τα κάνει όμως ανώτερα από την ίδια σου την ευτυχία...

Μάθε, κρίνε, προχώρα... Κρατώντας τα όλα μέσα σου. Πενθώντας για όλα. Γελώντας για όλα.

Τίποτα δεν πεθαίνει όσο είναι μέσα μας. Και τίποτα δε διαγράφεται όσο εμείς προχωράμε. 

Απλά μαθαίνουμε, απλά ακούμε, απλά δεχόμαστε...

Και εκείνη τη στιγμή λοιπόν έρχεται η ανάγκη. Να μπεις και πάλι στη ζωή δειλά δειλά.

Με όλη την κούραση, τον φόβο, και τη λύπη που κουβαλάς... Με όλο το παρελθόν που φοβάσαι να αγγίξεις.

Και κάτι νέο βλέπεις, και ενώ έχεις τόσα δύσκολα βιώματα μέσα σου, βλέπεις ότι υπάρχει κάποιος λόγος που σου φέρνει στην επιφάνεια όλα τα αποθέματα που έχουν απομείνει μέσα σου.

Και είναι περισσότερα από όσα φαντάζεσαι...

Και τα δάκρυα που έτρεχαν σαν ποτάμι, που σιγά σιγά πάγωσαν στο πρόσωπό σου προκαλώντας ψύχος σε όλο σου το είναι... Που από τη λύπη πέρασες σε απάθεια...

Και τα δάκρυα πάγωσαν κάθε τι άσχημο μέσα σου. Αλλά και όλα τα όμορφα.

Ξαφνικά αυτά τα δάκρυα σπάνε, και το σημείο εκείνο που άλλοτε ήταν φωλιά δακρύων στο πρόσωπό σου, γίνεται τώρα μια όμορφη σχισμή που ζωγραφίζει ένα σχήμα μισοφέγγαρου που χαμόγελο θυμίζει...

Και που κάποτε είχες ξαναδεί πάνω σου και είχες ξεχάσει...

 

 

 

Μαρία Κουσαντάκη,

MSc. Συνθετική Ψυχοθεραπεία