top of page

...Φθινοπωρινές Αποχρώσεις...           

 

 

 

 

 

Φθινόπωρο μυρίζει. Ο Οκτώβρης κιόλας μπήκε. Τόσο γρήγορα! Μέχρι πριν λίγο ήταν που άφηνα το κορμί και τις σκέψεις μου ελεύθερες στον ήλιο να ζεσταθούν... Μέχρι χθες ήταν που η θάλασσα, αυτός ο ατέρμονος έρωτας που χρόνια με ταράσσει γλυκά, με έλουζε με τα κύματά της, με άκουγε, με αγκάλιαζε βαθιά μέσα της και ξέπλενε αθόρυβα όσα με βασάνιζαν.

 

Φθινόπωρο. Αν και παιδί του καλοκαιριού, αν και ήρθα σε τούτο τον κόσμο εξαιτίας έντονου γέλιου και βιαστικά, μου ταιριάζει τόσο αυτή η γλυκιά μελαγχολία του φθινοπώρου! Μπορώ να γίνω ένα μαζί της, να τη φορέσω σαν κόσμημα και να αφήσω την ενέργειά μου διασκορπισμένη σε κάθε κόκκο σκόνης που μεταφέρει ο άνεμος από εποχή σε εποχή. Να αφήσω τους φόβους μου να ταξιδέψουν σε άλλους κόσμους μέσα από τις σταγόνες της βροχής. Να φιλήσω τα φύλλα που πέφτουν στο χώμα και να ξαπλώσω επάνω τους ακούγοντας τον απαλό τους ήχο σαν να «σπάνε», και εκεί να λέω -πάρε και λίγο από τον πόνο μου και σπάστον και αυτόν σε μικρά κομματάκια, κι ύστερα ανακάτεψέ τα με τα θρυματισμένα φύλλα σου και άστα στη γη να τα απορροφήσει γεννώντας από αυτά μία νέα μορφή ζωής!

 

Φθινόπωρο πια, με όλη την αναποφασιστηκότητα που του αρμόζει, μη μπορώντας να εγκαταλείψει την αλμύρα του καλοκαιριού, μη θέλοντας να ασπαστεί το κρύο του χειμώνα. Αποφασίζοντας όμως μία νέα συνθήκη- να παντρέψει τη γλύκα της καλοκαιρινής ανάμνησης με την αναμονή ενός θλιμμένου χειμώνα!

 

Φθινόπωρο, μία εποχή που, δυστυχώς έχει αρχίσει τα τελευταία χρόνια να εκλείπει. Φθινόπωρο που κρατάς για λίγες μέρες μόνο, που άλλοτε ήσουν μια αυτόνομη εποχή και που τώρα ψάχνεις να βρεις την ταυτότητά σου ανάμεσα σε δύο άλλες. Δύο άλλες που κλέβουν λίγα από τα στοιχεία σου παρατείνοντας τη δική τους ύπαρξη στο χρόνο. Φθινόπωρο, που μέχρι και ο μήνας Οκτώβρης που σε εκπροσωπεί, αρνείται να ενστερνιστεί το «μ» που έχουν όλοι οι άλλοι... Το χαμένο εκείνο «μ» που το χαρίζεις απλόχερα στους άλλους μήνες, γιατί ξέρεις πως εσύ έχεις μέσα σου άλλα «μ». Φοράς «μ»ελαγχολική αύρα, συντροφεύεις επάξια τη «μ»οναξιά, «μ»αγειρεύεις συνταγές αλλοτινών κόσμων, κάνεις την τρέλα «μ»ουσική , αφήνεις την ευαισθησία να πλέξει τη δική της «μ»ελωδία, «μ»εταμορφώνεις τη θλίψη σε χρώμα, το συναίσθημα σε εικόνα, τις λέξεις σε ουσία, σκορπάς «μ»αγεία... Όλα αυτά τα «μ» και άλλα τόσα δίνεις και σε μένα τόσο γενναιόδωρα μέσα από το πρώτο κιόλας γράμμα στο άκουσμα του ονόματός μου! Και έτσι γίνομαι κι εγώ παιδί δικό σου, κουβαλώντας μέσα μου λίγη χροιά από τις φθινοπωρινές αποχρώσεις σου...

 

Θυμάμαι, μερικά χρόνια πριν, κάπου στην Αγγλία, τέτοια εποχή, είχα ενθουσιαστεί με τον τρόπο που ξεδίπλωνε το Φθινόπωρο την προσωπικότητά του. Ένα ήπιο αεράκι, που το άκουγες τόσο ώστε να καλύπτει μόνο τον άσχημο ήχο... Και παντού, όπου κι αν κοίταζες, επικρατούσαν ήπιες αποχρώσεις του κόκκινου και του πορτοκαλί. Δέντρα που φόραγαν τα καλά θερμά τους ρούχα, και που σιγά σιγά παρέδιδαν το πράσινό τους σε μίαν άλλη εποχή, δίνοντας τώρα τη σκυτάλη στο παθιασμένο κόκκινο! Κίτρινες, κόκκινες και πορτοκαλί πινελιές σε έναν καμβά από φύλλα πεσμένα στο έδαφος, ουρανούς με θερμές αποχρώσεις και σύννεφα που πρόδιδαν δάκρυα.

 

Αυτή την εποχή έχω χρόνια να την ξαναδώ, όμως πάντα τη δημιουργώ και απολαμβάνω κάθε απτό ίχνος της!

 

Μια εποχή που εξαφανίζεται, σαν πάλι να αισθάνομαι πως έχω γεννηθεί σε άλλη εποχή, μία εποχή που οι μικρές της λεπτομέρειες δεν ξεχωρίζουν. Όχι μόνο χρονικά, αλλά και αξιακά. Σαν να νιώθω πως οι εποχές, εκείνες που φοράνε πάνω τους αξίες, ήθος, σεβασμό, ειλικρίνεια, αγάπη, αρχίζουν να ξεθωριάζουν, να κλείνονται σε κάτι άλλο, να σκεπάζονται με φόβο, επιφάνεια, υλιστικές αξίες και συμφέρον.

 

Πόσο θα ‘θελα να κρατούσα ζωντανό για λίγο παραπάνω το Φθινόπωρο και τις έντονες λεπτομέρειές του! Να περπατάω ξυπόλητη και γυμνή, με ανοιχτή την καρδιά μου, τα μάτια μου και κάθε πόρο μου σε όσα υπάρχουν, σε όσα νιώθω! Να χορεύω σαν παιδί ανέμελα στη βροχή- πόσο αγαπάω τη βροχή! Να μη με κοιτάνε σαν να είμαι τρελή, αλλά να χορεύουν μαζί μου, αφήνοντας ο καθένας το δικό του στοιχείο στην ατμόσφαιρα!

 

Αυτή η φθινοπωρινή βροχή που διεγείρει και αφυπνίζει κάθε τι μέσα μου... Να γελάω και να τονίζει το βρεγμένο μου χαμόγελο, να κλαίω και να καλύπτει τα δάκρυά μου! Να θέλω να μιλήσω για όσα έχω μέσα μου κι εκείνη να κλέβει τις λέξεις μου και να τις διασκορπίζει στον αέρα, στη θάλασσα, στη γη! Να θέλω να σου πω πως σε αγαπάω και εκείνη να το παίρνει βίαια από τα δειλά μου χείλη και να το λούζει πάνω στα δικά σου, έτσι ώστε κάθε σταγόνα της να προδίδει τον έρωτα πάνω σου!

 

Οκτώβρης μήνας. Μία γλυκιά μελαγχολία με κατακλύζει... Ένα σιωπηλό χαμόγελο ζωγραφίζεται με χρώματα καλοκαιριού στο πρόσωπό μου, ενώ παράλληλα διατηρείται από ένα χειμωνιάτικο ρομαντισμό!

 

Μυρίζει Φθινόπωρο, μία μοναδική ανάμειξη κοχυλιών και ξεχασμένου ήλιου, μαζί με μια επερχόμενη δροσιά. Μυρίζει το χώμα, μυρίζει ο αέρας, μυρίζει η βροχή! Τώρα που η γη είναι τόσο ανοιχτή στις αισθήσεις, γεμίζω το δικό μου μπουκαλάκι με φθινοπωρινές νότες μίας δικής μου μελωδίας, με αρώματα μελαγχολικά, γλυκά, γεμάτα πάθος!

 

Αναπνέω το αεράκι από τα φύλλα, αναπνέω τη δροσιά της ατμόσφαιρας, τη θλίψη της νύχτας, τη γλύκα του ξεθωριασμένου ήλιου, τις καταιγίδες στον ουρανό και την ψυχή, αναπνέω ζωή!

 

Φθινόπωρό μου όμορφο, μελαγχολικό και ζωντανό! Φαντάζεις σαν εκείνη τη μελωδία που ακούγεται σιγανά πίσω από τους έντονους θορύβους που βιώνουμε, σαν εκείνο το φόντο που αχνοφαίνεται πίσω από το κέντρο που εμείς ορίζουμε στη ζωή μας, σαν αεράκι που χαϊδεύεις απαλά την κάθε πτυχή μας... Και που αν σταματήσουμε για λίγο ό,τι με «πρέπει» κάνουμε, θα καταφέρουμε να ακούσουμε τη φωνή των «θέλω» μας μέσα στη φθινοπωρινή σου ανάσα...

 

 

...για όλες εκείνες τις ξεχασμένες λεπτομέρειες που υπάρχουν στο φόντο μας, για εκείνες τις αξίες που παραβλέπουμε στο βωμό του πεπερασμένου μας «τώρα», για να έρθουμε σε επαφή με το εσωτερικό μας, για να στρέψουμε λίγο το βλέμμα μας στο φόντο που μας περιβάλλει, ώστε να καταφέρουμε να δούμε μία άλλη οπτική, που όμως είναι εκεί, αρκεί απλά να είμαστε σε εγρήγορση να ανοιγοκλείσουμε τα μάτια μας και να τη δούμε...

M.    

 

bottom of page