Πολλές φορές οι άνθρωποι, από φόβο, ανασφάλεια, ενθουσιασμό, έρωτα, αλλά και αισιοδοξία, φωνάζουμε τη λέξη "πάντα", χωρίς να γνωρίζουμε βαθιά τι σημαίνει αυτό. Φράσεις όπως "θα σε αγαπώ για πάντα", "Θα είμαι πάντα εδώ", δίνουν μια σιγουριά στην ψυχή του ανθρώπου, μια ασφάλεια, ένα τεράστιο "θέλω" που έρχεται να καλύψει κάθε μας αβεβαιότητα. Πόσο όμως σίγουροι είμαστε τελικά ότι κάτι κρατάει για πάντα; Πόσο αληθινό είναι αυτό; Και αν δεν είναι για πάντα, γιατί φοβόμαστε τόσο να το αποδεχτούμε; Μήπως το προσωρινό ακυρώνει την αξία του, την ουσία του, την αλήθεια του; Η απάντηση είναι όχι. Πολλές φορές οι άνθρωποι, οι καταστάσεις αλλάζουν, μαζί και οι επιλογές και η πορεία μας. Αυτό δε σημαίνει ότι κάτι που βιώνουμε στο παρόν, ακυρώνεται στο χρόνο όταν δεν πληροί το "για πάντα". Σαφέστατα υπάρχουν φορές που αυτό το τσαλάκωμα του παντοτινού, είναι συνειδητή επιλογή και ακύρωση του μέχρι τώρα. Κάτι που πλέον βλέπουμε σαν λάθος και θέλουμε να βάλουμε στο παρελθόν. Και στον έρωτα; Σε αυτή την υπέρμετρη γιορτή της υπερβολής που το πάντα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, εκεί κι αν φοβόμαστε να σπάσουμε αυτή τη λέξη: το "πάντα"...
Εκείνο το <<πάντα>>...
Κι είναι και εκείνο το «πάντα», που ακόμα και η πιο ονειροπόλα ψυχή φοβάται να ξεστομίσει…
Αυτό το πάντα που κρύβει μέσα του όλα τα ποτέ του κόσμου… Αυτό το πάντα που καλύπτει σαν ομπρέλα τον κάθε φόβο, την κάθε ανασφάλεια, την κάθε ανθρώπινη αδυναμία…
Εκείνο το πάντα που άλλοτε μετατρέπεται σε ένα ατέρμονο δρόμο προσπαθειών συντήρησής του, άλλοτε σε μια περίεργη σιγουριά που φθείρει κάθε αξία του, άλλοτε σε μια τεράστια κρυστάλλινη ουτοπία και άλλοτε σε μια τόσο αληθινή πραγματικότητα που αν και αντικρούει την ουτοπική υπόσταση της λέξης «πάντα», έρχεται σε απόλυτη αρμονία μαζί της.
Εκείνο το πάντα που όταν δυο ψυχές συναντήθηκαν τρόμαξαν να το πιστέψουν. Φοβήθηκαν να το κάνουν κομμάτι τους.
Είναι κι εκείνο το για πάντα που διακαώς παλεύαμε να κατακτήσουμε.. Και τελικά το καταφέραμε.. Παγώσαμε το είναι μας, τα παγώσαμε όλα… Και με ένα τέλος καταφέραμε επιτυχώς να κάνουμε το πάντα μας αιώνιο…
Είναι και εκείνο το «θα»… που τόσο απελπιστικά με στοιχειώνει… όχι, δεν αναφέρομαι στο «τι θα είχε γίνει αν..», αλλά σε εκείνη την απόλυτη σιγουριά μιας έκβασης που δεν τολμήσαμε, δεν τόλμησες να αγγίξεις. Και έτσι η βεβαιότητα γίνεται απλά ένα «θα ήταν έτσι », «θα γινόταν», σε χρόνο ενεστώτα και παρελθοντικό μαζί.
Κι είναι κι εκείνο το για πάντα, που στην προσπάθειά μας να το κρατήσουμε, το παγώσαμε εντελώς, το αφήσαμε αλώβητο στο χρόνο… Και έτσι χαθήκαμε κ εμείς μαζί του, για πάντα..
Κι είναι και εκείνο το για πάντα που τολμήσαμε να θίξουμε στα σοβαρά και κατέληξε στο απέραντο ποτέ…
Μαρία Κουσαντάκη,
Συνθετική Ψυχοθεραπεία